لباس کار به عنوان یکی از وسایل استحفاظی فردی بوده و کلیه کارکنان باید با لباس کار متناسب با محل کار در سر کار حاضر شوند.
لباسکار به عنوان یک پوشش سراسری تنه، دست و پاها را در مقابل شرایط محیطی محافظت می کند. ساده ترین شکل لباس کار در دو فرم ظاهری بلوز و شلوار یا کاپشن و شلوار (دو تکه) و یا لباس کار یکسره( یک تکه) و از جنس پلی استر پنبه، ویسکوز، کتان، فیلامنت یا ترکیبی از آنها استفاده می شود.
. بدیهی است که هر چه الیاف به کار رفته در پارچه طبیعی تر باشد، تبادل حرارتی آن بهتر و آسانتر صورت خواهد گرفت. لباس کارهای مخصوص شرایط ویژه که ازجمله لباس کار عایق سرما و رطوبت، لباس کار نسوز و ضد حرارت و لباس کارهای ضد مواد شیمایی و رادیو اکتیو باید از پارچه های مخصوص استفاده شود. مثلا لباس کاری که برای حفاظت در مقابل گرما و حرارت ساخته می شود با پوشش آلمینیوم که تا 90 درصد اشعه مادون قرمز را برگشت می دهد ساخته می شود. این نکته را هم متذکر می شویم که بسیاری از مدیران، برای کارکنان خود لباسکار تبلیغاتی سفارش می دهند.
در هر صورت لباس کار بایستی با توجه به خطراتی که در حین کار احتمال دارد که برای کارگر بوجود آید انتخاب شده و به نحوی باید باشد که از بروز صدمات حتی المقدور جلوگیری به عمل آورد.
1. لباس کار باید به اندازه و متناسب با بدن استفاده کننده باشد
2. در صورتی که انجام کار ایجاب نماید که کارکنان آستین لباس کار خود را مستمرا بالا بزنند، بایستی از لباس کار با آستین کوتاه استفاده شود
3. کارکنانی که با ماشین آلات کار می کنند، و یا در کنار ماشین آلات مشغول کارند باید از لباس کاری استفاده کنند که هیچ قسمت از آن باز یا پاره نباشد - آویزان کردن ابزار، کلید، ساعت و نظایر آن اکیدا ممنوع است
4. کارکنانی که در محطیهای آلوده به گرد و غبار، مواد قابل اشتعال و انفجار و یا مسموم کننده به کار اشتغال دارند حتی المقدور نباید از لباسهای جیب دار و یا لبه دار( مثل دوبل شلوار) یا استفاده از مغزی دوزی و امثال آن استفاده شود، چون گرد و غبار و مواد مضر مذکور در لبه های لباس باقی می ماند.
نکاتی که در نوشتن مقدمه مقاله باید رعایت کرد